Het verdwaalde schaap

Beste dokter,

Toen ik een jaar geleden bij u kwam met verschillende pijnlijke klachten en het niet zwanger worden bood u mij een helpende hand. Ik was u dankbaar, ik voelde gelijk dat u  mij heel serieus nam ongeacht mijn leeftijd en ongeacht de grote waslijst aan klachten. We maakten samen een plan, duidelijk voor zowel u als voor mij. Ik bezocht het ziekenhuis vaker dan mij lief was maar ik deed het zonder te klagen of mijn hoofd te laten hangen. Ik geloofde in u en in u werkwijze. Vele inwendige echo's waar ik, zo beken ik u nu soms tegenop zag, u weet nu inmiddels waarom maar ik ben vastbesloten en ik wou een antwoord. Heel vaak heb ik mij eenzaam gevoeld, als ik weer alleen in de wachtkamer zat te wachten vol met zwangere vrouwen en zonder mijn 'Moffel'. U was altijd vriendelijk, door u verliet ik het ziekenhuis altijd met hoop. U besloot na een tijd van onderzoeken om een kijkoperatie uit te voeren, ik stemde meteen toe want ik vertrouwde u. Zelfs toen er een fout gemaakt werd in het ziekenhuis, liet u van zich horen, net voor de operatie was u daar weer, een paar uur na de operatie stond u naast mijn bed en maakte mij aan het lachen terwijl het best ernstig was en dan heb ik nog niet eens verteld dat ik een prachtig litteken heb. Elke keer als ik ziek was door de endometriose sleurde u mij erdoor heen, u erkende het zonder het te verkleinen. Ik schreeuwde nog net niet van de daken dat ik de beste gynaecoloog had getroffen.

De dag kwam dat we besloten om met IUI te gaan beginnen. Hoe moeilijk het ook is om te moeten accepteren dat het niet op de natuurlijke manier wil, u was zo hoopvol. U gaf de nodige informatie aan mij, ik die er nog zo leeg instond. Al gauw accepteerde ik het want mijn wens is te groot en ik wilde de hoop die ik bij u voelde zelf voortzetten. Ik zag u daarna niet zo vaak meer want in het weekend word de behandeling in een ander ziekenhuis uitgevoerd en laat mijn eisprong nou vaak in het weekend vallen. Toen ik het even niet meer wist omdat mijn cylcus onregelmatig werd en ik de nodige vragen had, besloot ik een afspraak te maken. Om de dag kwam ik terug voor een inwendige echo om u te laten mee kijken. Dit keer hoefde ik geen ovulatietest thuis te doen maar werd het door u en u collega's door zowel een echo als een bloedtest bekeken. Helaas moet ik u bekennen dat ik mij al een tijdje niet meer zo begrepen voel als in het begin. Ik leg de schuld bij mij neer want het komt vast omdat ik nog niet zwanger ben en de hoop een beetje begin te verliezen. Eigenlijk is niets van dat alles waar, ik knok nog steeds, hoop nog steeds, vecht nog steeds en droom nog steeds maar waar bent u?

Op dit moment voel ik mij een verdwaald schaap, dokter. Ik weet ook duidelijk waarom want ik ben verdwaald terwijl ik dacht dat u mij zou begeleiden en de weg zou wijzen. U vergeet met u collega's en met mij te communiceren want het is niemand meer duidelijk wat u plan is. Mijn vertrouwen word steeds minder in u en in u plan. Nog steeds zijn we bezig met IUI en we zitten immers al in ronde vijf nog niet wetende of deze ronde geslaagd is. Overal lees ik dat het meestal drie keer zonder hormonen is om daarna te beginnen met hormonen maar ik doe het nog steeds allemaal zelf. Waarom, beste dokter? Ik ben al 2,5 jaar verder zonder ook maar één keer zwanger te zijn geweest en mijn behandelingen lopen af. Laatst vroeg ik u hoeveel IUI behandelingen u voor mij in gedachte had, moest dat niet allang duidelijk zijn? Ik wil u er graag op attenderen dat u deze weg niet zonder mij kunt bewandelen en ik niet zonder u, nee we moeten deze weg samen bewandelen. Het ergste vind ik nog wel dat u niet duidelijk bent, dat u iets doet zonder te communiceren en dat ik na hooguit 10 minuten buiten sta mezelf af te vragen wat u heeft gedaan en wat nu.

Hier loop ik dan als een verdwaald schaap mezelf moed in te spreken maar ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik weet niet meer welke kant ik op moet lopen en ik kan u niet meer volgen. De hoop die ik had ben ik verloren maar vooral de hoop in u. Misschien heb ik u wel op een té groot voetstuk geplaats, iets wat u blijkbaar niet waar kunt maken. Mijn energie is even op, ik wil niet meer zoeken maar alleen maar even rusten.

Beste dokter, wilt u mij halen uit dit doolhof die u heeft gecreeërd? Kunnen we de handen weer in één slaan om te proberen wat mogelijk is om mijn grootste wens in vervulling te laten gaan?

Piertje